Op woensdag 4 september werden we getrakteerd op een boeiende lezing van ons aspirant-lid George Lim over een revolutionaire theorie betreffende de bouw van de Egyptische piramides.
Piramideblokken: Een vroege vorm van beton?
George presenteerde een intrigerende theorie die suggereert dat de massieve piramideblokken mogelijk niet uit kalksteenrotsen werden gehouwen, maar ter plekke werden gegoten met bewerkte kalksteen, een soort ‘oud beton’. Het oorspronkelijke materiaal uit de kalksteengroeven, bestaande uit kalk, fossiele schelpen en kaolien klei (een aluminium-silicaat verbinding), lost namelijk op in water.
Ingrediënten uit de omgeving
Door toevoeging van de volgende ingrediënten:
- Natron (natriumcarbonaat) uit de woestijnvlaktes en zoutmeren
- Ongebluste kalk (calciumhydroxide) door verbranding van palmboomstammen (hout-as)
- Mineralen (arseen, turquoise) uit de Sinai woestijn
ontstaat er een geologisch bindmiddel (“geopolymeer” genoemd) dat de oorspronkelijke kalk en schelpen weer samenbindt. Na een paar uur drogen in de zon, is het mengsel verhard in een kalksteenblok van hoge druksterkte, uiterlijk niet te onderscheiden van natuurkalksteen. Deze blokken bestaan voor 95% uit de oorspronkelijke kalk en schelpen, en 5% uit het bindmiddel.
Logische evolutie
Al eeuwenlang produceerde men in oud-Egypte modder-baksteen door Nijlmodder in mallen te storten en te laten drogen in de zon. Gaandeweg kwamen er opgeloste kalksteenbrokken bij, met als apotheose de toevoeging van natron en hout-as.
Deze theorie, hoewel nog steeds onderwerp van wetenschappelijk debat, biedt een fascinerende nieuwe kijk op de bouwmethoden van het oude Egypte. Het doet ons opnieuw verwonderen over de ingenuïteit van onze voorouders. We danken George hartelijk voor deze eye-opening presentatie. Het herinnert ons eraan dat er altijd nieuwe dingen te leren zijn, zelfs over onderwerpen die we dachten goed te kennen.